Geschreven door Anneke van Heusden
Ik ben net buiten Rotterdam opgegroeid. Mijn hele familie bestaat uit Rotterdammers. Daar hoort ook een bepaalde mentaliteit bij. Grootste kenmerk is de ‘niet lullen maar poetsen’ mentaliteit. Hard werken is er met de paplepel ingegoten. Veel en hard praten hoort er ook bij, behalve als het over emoties en gevoelens gaat. Daar praten we liever niet over. Klagen doen we lachend. De spot drijven met jezelf en een ander in de zeik nemen zijn kenmerkend. Ook staan we zelden met de mond vol tanden en zijn we over het algemeen ad rem.
Als je geen grenzen stelt loop je uiteindelijk tegen een muur aan. Jezelf.
Deze mentaliteit is niet altijd helpend. Hard werken is er bijvoorbeeld zo eentje, want je hoeft dit niet te doen om je gelukkig te voelen of om succesvol te zijn. En als je hier geen grenzen in stelt loop je uiteindelijk tegen een muur aan. Jezelf. Hetzelfde met zelfspot. Zelfspot relativeert en is humoristische. Lachen is weer plezierig. Als je het zo inzet is het helpend. Het kan ook een manier zijn van zelfbescherming, om critici de wind uit de zeilen te nemen. Eentje die ik in mijn jongere jaren vaak heb ingezet.
Op het moment van dit schrijven bevind ik me in een transformatieproces. Naast de diagnostisering van adhd heb ik onderliggend ook een uitgestelde burnout die naar de voorgrond is gekomen.
I thrive when I set boundaries
Het even ‘skippen’ lukt niet meer, dus zit ik all-in in dit proces, een soort van deep-dive. Zo ben ik aan het onderzoeken en reflecteren en zie ik dat de impact van mijn Rotterdamse roots zeker ook invloed hebben gehad op deze burnout. Niet lullen, maar poetsen en je schouders er onder zetten zijn niet helpend als je je eigen lichamelijke grenzen niet kent.
Een harde leerschool, maar ook een positieve. Want groei ligt ook in tegenslag.