Geschreven door Anneke van Heusden
Mijn eerste schooljaar van het mbo-v heb ik afgerond. Een jaar waarin ik moest wennen om weer in een schoolsysteem te zitten. Een jaar dat van alles op mijn pad bracht en ook ontzettend confronterend was. Zo liep ik tegen mezelf aan en werd ik gedwongen te onderzoeken waardoor dit kwam.
Diagnose: adhd
In mijn zoektocht naar verdieping over adhd heb ik o.a. veel geluisterd naar ervaringsverhalen. Heel wat persoonlijkheidskenmerken kwam ik tegen die ik herkende. De vraag rees op: als al die kenmerken bij het spectrum horen, wie ben ik dan?
Het antwoord kwam al snel. Eigenlijk weet ik dondersgoed wie ik ben, wat ik kan, wat ik minder goed kan, wat mijn kwaliteiten en valkuilen zijn. Ook ben ik me bewust van mijn leerpunten en blinde vlekken. Maken de diagnose en de bijbehorende kenmerken hier dan verandering in? Nee. Mijn brein werkt dan niet neurotypisch, maar het maakt me niet anders. Ik ben nog steeds Anneke. Het geeft alleen het verschil aan, want we leven in een maatschappij die ingericht is op neurotypische mensen.
Als je dan bij een kleine groep hoort van mensen met een neurodivers brein, vallen je kenmerken al snel op.
I celebrate all of who I am
Zo heb ik me op jonge leeftijd al anders gevoeld, want ik kreeg regelmatig ‘correcties’ van kinderen en volwassenen en ervaarde dat ik niet genoeg was. Ik was nog een kind en had niet het besef dat ik iets verkeerd deed. Ik was gewoon mezelf. Als gevolg werd ik verlegen en ook hier werd de nadruk op gelegd door anderen. Mijn omgeving sprak ongegeneerd haar mening uit en vond mijn rode gezicht grappig. Ik niet, maar ik was toen nog niet mondig genoeg om er wat van te zeggen. Ik zie nu in dat die verlegenheid voortkwam uit het niet weten wat ik fout deed en dat maakte me onzeker, maar ook opstandig.
Ik had geen behoefte meer om erbij te horen, maar wilde wel aardig gevonden worden, want de keerzijde was afwijzing.
Onbewust draaiden er allerlei programma’s vol overtuigingen die ik zelf had gecreëerd. Hiervoor had ik weer allerlei copingstijlen ontwikkeld.
Terugkijkend kan ik zeggen dat ik heb ervaren wat verschillen in mensen teweeg kunnen brengen als je hier onbedachtzaam mee omgaat. Ik schrijf dit niet omdat ik me een slachtoffer voel, integendeel zelfs. Het is om aan te geven wat een impact dit kan hebben op iemands leven.
Met een diagnose kun je het wellicht uitleggen om het begrijpelijk te maken, maar eigenlijk zou je die niet nodig moeten hebben. Jij bent jij en ik ben ik. Simpel en helemaal goed.