Geschreven door Anneke van Heusden
Ik zit nog maar in het basisjaar voor verpleegkundige en toch merk ik dat ik mijn rol als zorgverlener al aan het vormgeven ben. Waar sta ik nu en wie wil ik zijn, zijn vraagstukken die mij bezighouden.
Vanuit mijn persoonlijke ervaring kan ik wel zeggen dat ik nu al wel weet wie ik niet wil zijn: iemand die hoop afneemt.
Zwangerschapstrombose
Mijn oudste zus heeft op haar 32ste een dubbele herseninfarct gehad (hersenstam en linkerhersenhelft). Diagnose: zwangerschapstrombose. Op de intensive care kwam de arts-assistent langs met een scorelijst en vroeg haar om haar ledematen te bewegen. Hier reageerde zij niet snel genoeg op, waardoor de arts-assistent het niet registreerde. Mijn andere zus en ik zagen de immense inspanning van onze zus gevolgd door een kleine spierspanning in de vingers en tenen. Voor ons een hele opluchting, want de 2e diagnose: locked-in, was niet juist. Er was hoop!
I am courage
Het was ontzettend frustrerend als toeschouwer, maar nog velen malen erger voor mijn zus en ontzettend ontmoedigend, om te zien dat de arts-assistent het niet erkende. In gesprek met deze arts-assistent hebben we haar gevraagd meer tijd te nemen, want mijn zus was aan het vechten om beter te worden. Ik zal nooit meer vergeten wat zij toen zei: "zie het als een tl-buis, als de transformator stuk is, zal deze nooit meer branden."
Dit was mijn eerste ervaring met de zorg …
Een visie die wij niet deelden en ons juist strijdbaarder maakte, want hoop doet leven. Dit was mijn eerste ervaring met de zorg …
Note: de tl-buis is weer gaan branden, weliswaar straalde het een ander licht en sterkte, maar krachtig genoeg om nog moeder te kunnen zijn.