Geschreven door Anneke van Heusden
Mijn eerste stap in de zorg was een laagdrempelige. Lekker koken in een verzorgingstehuis voor somatische- en dementerende bewoners.
Uiteraard werd ik op de afdeling somatiek in het begin getest en door de bewoners voor het karretje gespannen. Geweldig. Eenmaal uitgetest kwamen we in de fase van verdieping. Elkaar leren kennen en aanvoelen. Al snel was het ijs gebroken en werd ik geaccepteerd.
Het was voor mij niet een vanzelfsprekendheid dat ik meteen geaccepteerd zou worden.
Ik kwam in hun huis en ging letterlijk in hun potten en pannen roeren. Wat trouwens een enorme opgave was, want AVG (aardappels, vlees en groenten) koken lijkt makkelijk, maar daar zaten toch echt wel hoge eisen aan.
All is well
En dan bedoel ik niet vanuit de organisatie, maar vanuit één van de bewoners, zo kwam ik achter. Het liefst wilde zij dat ik kookte als zij dat thuis deed, maar ik had me ook te houden aan de receptuur en smaakvoorkeuren van de andere bewoners. Een onmogelijke opgave kan ik achteraf zeggen.
Met een halve uitleg over de bereidings- en smaakvoorkeur van mevrouw moest ik het eten bereiden en ja, ik mocht er mijn draai aan geven, alleen was het zelden naar tevredenheid en zoals bij haar thuis.
Ze schoof haar mening niet onder stoelen of banken.
Op dat moment niet altijd makkelijk om te incasseren. Ik liet het me persoonlijk raken, want het liefst wilde ik het iedereen naar hun zin maken en daar werkte ik ook naartoe.
Vanaf het moment dat ik het gevoel van ‘het iedereen naar hun zin maken’, had losgelaten, verliep onze samenwerking soepeler. De druk was bij mij van de ketel, waardoor ik me meer kon focussen op haar overtuigingen, wijze van denken, gedrag en communicatiestijl. Alle ruis was van de lijn en zo kon ik beter observeren en invoelen. Vanaf dat moment verliep ons contact zoveel beter en makkelijker en groeiden we naar elkaar toe.
Deze vrouw, die ik mij zowel hoofdpijn als zweetdruppels op mijn voorhoofd heb laten bezorgen, heeft mij ook zoveel geleerd.
Het heeft lang geduurd voor wij elkaar hadden gevonden in de communicatie, maar nu is zij de persoon waar ik naar uitkijk als ik een bezoek breng aan het verzorgingstehuis.