Geschreven door Anneke van Heusden
In het verzorgingstehuis werd een meneer van 92 jaar opgenomen met een ELV indicatie. Dit houdt in dat hij verblijft op een woning voor Eerstelijns Kortdurend Verblijf.
Meneer was al een aantal keren gevallen in zijn huis en kon niet goed meer voor zichzelf zorgen. Zijn dochter, mantelzorger, kon de zorg voor haar vader niet meer opbrengen. En in samenspraak met het zorgteam om hen heen, werd besloten dat meneer opgenomen moest worden. Zo kreeg dochter weer wat lucht en kon meneer revalideren en daarna weer naar huis.
Wat mij opviel is dat meneer vanaf de eerste dag in het verzorgingstehuis in de weerstand zat. Niet zo raar gedrag, want de meeste mensen ervaren weerstand bij de start van hun verblijf. Het is ook nogal wat. Je verlaat je huis en vrijheid en ruilt dat in voor 24-uurs zorg in een woonvorm met een eigen ritme, waar jij je als zorgvrager naar moet schikken.
Dag privacy
Deze meneer bleef in de weerstand en was niet, zoals ze dat noemen, therapietrouw. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat hij had ingestemd met deze opname om zijn dochter een plezier te doen.
I am courage
Zijn weerstand had z’n weerspiegeling op enkele collega’s en zo werd hij bestempeld als ‘moeilijk’. Maar was deze meneer ook moeilijk of werd het zo ervaren, doordat er niet goed naar hem gekeken en geluisterd werd? Er ontstond een tweedeling in het team. Als zorgverlener moet je je houden aan de gemaakte afspraken in het zorgplan. Dat stond sommige tegen, want zij zagen ook dat meneer niet op de juiste plek was en er teveel van hem gevraagd werd. Helaas werden zij niet gehoord en werd het beleid niet aangepast.
Dit is mij zo bijgebleven. Is het in het voorportaal al niet misgegaan. Hadden we niet beter moeten luisteren naar de wens van de dochter én de vader? Wie was in dit geval de zorgvrager? Waarom hebben we meneer opgenomen met een ELV-indicatie en niet een indicatie voor langdurige zorg?
Waarom hadden wij als zorgprofessionals de doelstellingen niet kunnen aanpassen gedurende het verblijf van deze zorgvrager?
Vraagstukken die, mijns inziens, continu gesteld moeten worden om te zorgen dat de zorgverlening maatwerk is en blijft. Even stilstaan. Uit alle regels en protocollen stappen. Kijken, luisteren en voelen wat je zorgvrager nodig heeft. Reflecteren op je eigen handelen en op het beleid van je organisatie. Sta je hier nog steeds achter of volg en voer je alleen maar uit, omdat het zo hoort?
Hoe zorg je dat je als zorgverlener gehoord wordt, zodat je de beste passende zorg aan je zorgvrager kunt bieden? De laatste periode in het leven van je zorgvrager hoeft toch niet in het teken van moetjes en weerstand te staan?
Misschien wel een nog belangrijkere vraag om te stellen: hoe kunnen we onze zorgvragers het gevoel geven dat ze nog steeds regie over hun leven hebben?