Geschreven door Anneke van Heusden
Laats was ik boos. Boos doordat ik iemand over mijn persoonlijke grenzen had laten gaan. Iets wat me niet vaak overkomt. Je kunt best ver gaan, maar als ik mijn grens bereik, dan is het ook klaar.
Een krachtigere NEE kan ik niet geven.
De keerzijde van deze boosheid is dat het me uit mijn balans haalt. En laat ik in dit geval al dik uit balans te zijn geweest; vandaar ook mijn hulpvraag. Het tegenovergestelde gebeurde. De hulp bleef uit. Ik kon mij daarin vinden, het is een duidelijk antwoord en leert me mijn verwachtingen van de ander bij te stellen.
Helaas bleef het daar niet bij. Bij het verwoorden van mijn hulpvraag heb ik de ontvanger geraakt en zo werd het, in mijn ogen, een persoonlijk verhaal voor beide partijen. Mijn hulpvraag had ook nog een overgangsproces in gang gezet, waardoor we nogmaals een gesprek moesten voeren en daar ging het mis. Ik voelde me in de aanloop naar dit gesprek niet gehoord en geholpen en (daar is ‘ie) het werd me onnodig moeilijker gemaakt. Dat was mijn grens.
I thrive when I set boundaries
Nadeel van mijn boosheid is dat mijn explosie vele malen kleiner is dan de implosie. Het zet een reflectieproces in gang om te achterhalen welke grens is bereikt en hoe ik het zo ver heb laten komen. Ieder proces is groei, maar kost ook energie.
Boosheid is veel meer dan een krachtige NEE. Het beschermt mijn authenticiteit en innerlijk.
En toch voelde het dubbel; ik voelde me rot dat ik het zover had laten komen en boos was geworden op de ander, maar tegelijkertijd had ik ook geen spijt, want het was mijn grens die ik moest trekken.
Gelukkig heb ik een begeleider die mij ziet en prikkelt om uit mijn comfortzone te stappen. Zo ben ik opnieuw het gesprek aangegaan en hebben we uit kunnen spreken wat de triggers waren.
Wat ik heb geleerd?
Als ik uit balans ben is het moeilijk om de situatie te overstijgen en is het nog belangrijker om dichter bij mezelf te blijven en mijn grenzen te bewaken.